ἀνεμιαῖος 104 K. Συν. λεξ. χρησ. ap. B.A. 401.14, Phot. Berol. ἀνεμιαῖα· τὰ ὑπηνέμια τῶν ᾠῶν. κατὰ μεταφορὰν δὲ καὶ οἱ ἄχρηστοι καὶ μάταιοι τῶν λόγων. Cf. Hesych., Poll. 2.6; 5.162. The word is approved by the Atticists: Moer. 73 ἀνεμιαῖον, Ἀττικῶς. ὑπηνέμια, Ἑλληνικῶς. Th. M. 19.10. But their testimony is not borne out by the facts as we have them. ὑπηνέμια is used by Plat. Com. 19 K., Ar. Av. 695; fr. 186.2 K. ἀνεμιαῖος Plat. Theaet. 151 E; 157 D; al. Araros 6 K. Alciphr. 3.38.1. Ath. 57 E. Themist. Or. 32 p. 356A Petavius. Synes. 56 C. Procl. Diad. in Euclid. Elem. p. 13.16 Friedlein. Olympiodor. Comm. in Plat. Alc. p. 53 Creuzer. Pap. Ox. II 212 (a) 11 10 (frg. of old comedy).
ἀνέπαφος Pn. fr. 8 Körte=400 K. Suid. ἀνέπαφον· ἀνεύθυνον, καθαρόν, ἀθιγές, ἀψηλάφητον. Μένανδρος Περινθίᾳ κτλ. Etym. Magn. 25.9 καὶ ἀθίκτορας, ἀνεπάφους παρθένους, ἀνάνδρους. Cf. Hesych., Phot. Berol., Συν. λεξ. χρησ. ap. B.A. 397.30, Zonaras Lex. 190. [Dem.] 56.38, 40; 35.24, 37, 38. [Isae.] Or. 5 Hyp. l. 12. Theophr. ap. Stob. Flor. 44.22. Marc. Ant. 3.4. Cf. Clem. Al. Paed. 3.101.3. Phintys ap. Stob. p. 445.27 Gesner. Schol. [Luc.] Amor. 1. Frequent in inscr.: e. g. Inscr. Att. Ditt. Syll.2 432.15 (326/5 B.C.). Phocis SGDI 1532 c 4; 1548 b 11; al. Delphi ib. 2156.8; 2147.5 (Ia); etc. Berl. Mus. Gr. Urk. I 183.19 (136 A.D.); III 709.14. Gr. Pap. Strassburg 14.20 Preisigke (211 A.D.).
ἀνθρακεύς Epitr. 40, 248 Körte. Poll. 7.100. Suid. s. v. φοινικίδα. Fab. Aesop. 59 Halm. Hellad. ap. Phot. Bibl. p. 530 a 29, 36. App. B. Civ. 4.40. Themist. Or. 1 p. 10 B Petavius; 21 p. 245 A. Doubtful in Cic. ad Att. 15.5.
ἀντάλλαγος 16 K.; 254; 513. Συν. λεξ. χρησ. ap. B.A. 407.18, Suid., Phot. Berol. ἀντάλλαγον· καλοῦσι τὸν ἀντὶ ἑτέρου ἠλλαγμένον. οὐχὶ ἄνταλλον. κτλ. Id. ap. B.A. 410.30 ἀνταλλαῖος (Mein. ἀντάλλαγος) ἀντὶ τοῦ ἄνταλλος.
ἀντήλιος 511 K. Συν. λεξ. χρησ. ap. B.A. 411.1 ἀντήλιος ἡ ἀντανακλωμένη ἀπὸ τοῦ ἡλίου αὐγή. . . . Ἀριστοτέλης δὲ παρήλιον ὀνομάζει. κτλ. See Phot. Berol. Συν. λεξ. χρησ. ap. B.A. 424.25 ἀντήλιος, καὶ πάντα τὰ ὅμοια ψιλῶς. Ael. Dion. p. 112.6 al. Schw. The adj. ἀντήλιος, Trag. Used substantively by Tertullian de Idol. 15; de Cor. Mil. 13 fin. = a kind of demon.
